Gisteren zat ik als patiënt in de wachtkamer van een polikliniek. (Voor iedere professional in de zorg zou patiënt- zijn- een verplicht onderdeel van opleiding en nascholing moeten zijn.) Wat mij opviel was de relaxt rondlopende medisch specialisten die een praatje maakten met de secretaresses. Ze hadden tijd! Dat was voorheen wel anders. In de wachtruimte kreeg ik voorlichting over drie vragen: Wat zijn mijn mogelijkheden? Wat zijn de voordelen en nadelen van die mogelijkheden?  Wat betekent dat in mijn situatie? Dat verraste mij volledig. Zijn we dan toch goed bezig met het onderscheid tussen zinnige en onzinnige zorg? 

Leren
Corona is de stresstest gebleken, niet alleen persoonlijk, maar zeker ook voor onze gezondheidszorg. Langzaam is de tijd rijp om de lessen te gaan leren van wat goed en minder goed is gegaan. Ja, politiek, er zal een onafhankelijke evaluatie moeten komen. Wanneer? Dat is een prima vraag, maar uitstel kan geen afstel zijn. Als er mensen overlijden of onherstelbare schade hebben geleden dan onderzoeken we dat in de zorg. Wij willen namelijk graag leren en zo onze uitstekende zorg behouden.

Samenwerking
Veel zorg is in de afgelopen periode in de wachtruimte gezet en in veel gevallen verdampt. Langzaam krijgen we ook duidelijker welke zorg toch beter niet had kunnen wachten. Voor de wereld in Lock down ging stond ik met enige regelmaat op congrespodia, in zaaltjes en tussen de collega’s op de HAP en SEH. We onderzochten hoe we de vergrijzing, de stijgende zorgkosten en de beperkte beroepsbevolking in balans konden brengen om de komende tien jaar goede, beschikbare en zinnige zorg te kunnen blijven bieden. De eerste stappen in samenwerking zijn gezet. En toen zette Corona een streep door onze plannen en onze zorgvuldig uitgedachte scenario’s.

Balans opmaken
In korte tijd zijn er heldendaden verricht. In de afgelopen periode bleken we over de kolommen heen te kunnen samenwerken. Het bleek dé manier om de ic-capaciteit in zeer korte tijd tijdelijk uit te breiden. Maar we zijn ook door het ijs gezakt. Sectoren met kwetsbare cliënten en patiënten bleken achter in de rij te staan en niet gezien of gehoord. Onze GGD’s bleken, eerst vooral uitgekleed, nu in vol ornaat en in no time op te moeten kunnen draven voor testen.

De zorgprofessionals daarentegen kregen heldenstatus en bleken ons te verbinden.

Links of rechts, progressief of conservatief we klapten allemaal voor hen die gewoon hun werk deden. Werk wat 24 uur per dag 7 dagen per week in stilte op de achtergrond, vol liefde en deskundigheid voor ons welzijn en onze gezondheid wordt gedaan.

Polarisatie
We zijn nog geen 1,5 meter verder in de tijd, of we zijn het eensgezinde klappen weer vergeten en verschansen ons in mitsen en maren en in het vóór of tegen front. Nederland lijkt na Corona weer vruchtbare grond voor een polariserend klimaat.Op de sociale media circuleren meningen en visies over hoe nu verder na Corona? Wie is aan zet en waar gaan we beginnen? Is het de politiek of de verzekeraar? Is het de patiënt of de professional. Vind je het één dan krijg je beslist de anderen over je heen. Maar goede, beschikbare en betaalbare zorg is iets wat we allemaal willen, toch? De manier waarop we dat bereiken, dat is de vraag.

Vragen
Laten we de komende periode evalueren en op zoek gaan aan de hand van de drie vragen? Wat zijn onze mogelijkheden? Wat zijn de voor- en nadelen van die mogelijkheden? Wat betekent dat voor ons in onze situatie? In deze vragen zijn we allemaal aan zet. De politiek, de patiënt, de professionals en de zorgverzekeraars.

Als we allemaal blijven doen wat we deden, dan krijgen we toch wat we hadden?