‘Tien keer bellen om een huisarts te vinden en nog steeds nul op rekest.’ Ja, dat horen we steeds vaker en dat is alarmerend.

De huisartsenzorg is daarmee kanarie in de kolenmijn.

Je leest het in de krant of op LinkedIn en je hoort het in het hele land. Ook in onze regio zien we een toename in de mensen die zich melden bij de huisartsenspoedpost (HAP) omdat ze nergens anders terecht kunnen. Het is subtiel maar een zeer alarmerend verschijnsel.

De huisartsenzorg kenmerkt zich door langdurige zorgrelaties in alle fasen van ons leven. Dat is het succes van ons Nederlandse zorgsysteem én het unieke aan de huisartsenzorg.

Twintig jaar geleden was de druk ook hoog. Als oplossing zijn we toen de zorg al gaan coördineren in de vorm van huisartsenspoedposten. (HAP)
Er is niets nieuws onder de zon. 😉
Dit principe werkt goed, mits het een niet té grote schaalgrootte heeft.

Nu, twintig jaar later, lijken we weer terug bij af.
Inzet op nog meer efficiency door het vestigen van ‘plofpraktijken’ of door nog verder te centraliseren heeft negatieve effecten.
Het haalt juist alle nodige tijd en verbinding uit het huisartsenvak. Met als gevolg, slechte bereikbaarheid en verminderde kwaliteit.

Zorg dat onze artsen in opleiding weer huisarts willen worden. Dat ze zich kunnen vestigen in fatsoenlijke huisvesting. Dat ze ondersteund worden in het organiseren van de praktijk. Zorg dat er voldoende tijd voor onze patientenzorg blijft. Dat is immers het hart én het succes van de huisartsenzorg.

Zorgen dat huisartsenzorg dichtbij mensen en in alle fasen van ons leven mogelijk blijft, dat is de zorg van ons allemaal.