Onlangs had onze dochter haar eerste ervaring met het zakken voor een examen. Heel zuur natuurlijk. Er moest even hard geslikt worden en het eerste wat ze vroeg was: ‘Ben ik de enige?’ En als tweede kwam: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ Het is niet zo heel lang geleden dat de slogan ‘in één keer goed’ en ‘patiëntveiligheid’ aan elkaar werden verbonden. In een prachtig beleidsstuk werd beschreven hoe men in de organisatie werkt aan alles in één keer goed doen. Patiënten moeten immers kunnen vertrouwen op veilige zorg. Toch? Daar hoort natuurlijk geen gestuntel bij. In de acute zorg kan dat al helemaal niet.Er is geen tweede kans om de reanimatie wel goed op te starten. Eenmaal de verkeerde ingangsklacht of het verkeerde protocol gekozen is er een grote kans op een falende hulpverlening. Kortom in één keer goed en patiëntveiligheid dat lijkt pure logica.

Op school vroeg dochterlief wat ze verkeerd had gedaan. Wat bleek? De juf kon dat niet vertellen. De externe instantie had alleen de scores doorgegeven

Tenminste als we we vergeten zijn dat de mens nu eenmaal de grootste falende factor is en geen scholing, training, procesbeschrijving of computer ons kan behoeden voor het maken van fouten. In een beleidsstuk simpelweg schrijven dat de organisatie staat voor in één keer goed getuigt wat mij betreft van het tegenovergestelde. Wat doe je als je kind een ervaring heeft met het niet halen van een examen? Er zijn als moeder, troosten! In het geval van onze dochter was ze niet de enige. Dat leek haar al wat gerust te stellen. Op school vroeg dochterlief wat ze verkeerd had gedaan. Wat bleek? De juf kon dat niet vertellen. De externe instantie had alleen de namen doorgegeven. Er kwam een hele boze dochter thuis. Hoe kon je nu toch zakken voor iets, zonder dat je wist welke fouten er waren gemaakt? Hoe kon ze ze zichzelf dan verbeteren voor de volgende keer? Nu ben ik geen pedagoog of opleidingskundige, maar iets zei me dat dit pure wijsheid was. Hoe doen wij dat in onze zorgorganisaties? Verwachten we van onze medewerkers dat ze alles in één keer goed doen? Wat doen we als blijkt dat dat niet altijd het geval is? Wie troost onze medewerkers als blijkt dat ze ook wel eens falen? Wie levert de verbeterpunten aan? Als ouder moet ik ook wel eens sorry zeggen als ik even niet die fantastische moeder was. Durven onze voorbeelden ook hun falen toe te geven? Of laten ze alleen het in één keer goed op de bühne zien? Één van onze dochters is een kei in rommel maken. Dat doet ze omdat ze niets liever doet dan, knutselen, uitproberen, testen. Er komen dan ook geregeld hele originele ideeën uit die rommelkamer. Als trotse ouder prijs je je kind en hangen we het op ons al -dan -niet virtuele prikbord. Geven wij onze medewerkers de ruimte om te experimenteren, uit te proberen, te ontdekken? Prijzen we ze voor hun successen, op onze Facebookpagina? In een bedrijfscultuur

• waarin we van onszelf eisen dat we in één keer goed zijn
• waar tijdens scholingen verwacht wordt dat je laat zien hoe goed je bent,
• en waar er alleen examenmomenten bestaan

…is iets goed mis. Willen we goede en veilige zorg leveren als zorgorganisaties? Laten we dan onze experimenteer- en knutselfase niet vergeten, bied het een goede en veilige plek in je huis. Falen we? Bespreek het, vang elkaar op en onderzoek samen wat er misging om ervan te leren. Creëren we wat moois? Vier het succes ruimhartig. Zo kunnen we gezond blijven (op)groeien als zorgorganisaties. En dat gaat nooit in één keer goed.