Toen ik op de SpoedEisende Hulp als SEH verpleegkundige ging werken was ik eenentwintig jaar. De handtekening onder mijn diploma Verpleegkunde was amper droog. Wat mij trok? Het onverwachte, de diversiteit, de adrenaline en het teamwork. En het was geweldig, meestal.

Het was niet altijd eenvoudig om te werken op de SEH in de stad waar je ook woont. Je ziet je stadsgenoten als ze op het diepst van hun ellende zitten. Alle keurigheid en façades die wij mensen vaak koesteren vallen weg.
Naast de stoere heldin uithangen heb ik ook echt wel eens een traantje weggepinkt om het hartverscheurende onrecht van ziekte en ongevallen in mensenlevens.

Na een aantal jaar wilde ik weer nieuwe uitdaging en ben ik de straat op gegaan. Bijna tien jaar heb ik gewerkt als Ambulanceverpleegkundige. Van bevalling, tot suïcide, van grootschalig ongeval tot stervenden thuis. In de gevangenis of de kerk, in een bus of onder een trein, van psychose tot steekpartij. Dat alles op een gewone werkdag.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het is langs mijn netvlies en door mijn handen gegaan. Je stond er, je deed je werk met liefde en plezier.

Maar ik keek ook om mij heen en heb collega’s zien worstelen en soms zelfs ook moeten verliezen. Er heerste een macho cultuur, over gevoelens en emoties praten was (nog) niet iedereen gewoon. Na (alweer) een suïcide van een collega kwam bij mij het besef dat het echt hard werken kan zijn aan je fysieke maar zeker ook mentale gezondheid wilde je dit werk op een goede manier blijven volhouden tot het pensioen.

Er waren best wel eens momenten van vervreemding naar eigen vrienden en familie als je weer zo’n heftige dag had gehad. Sta je dan op een feestje waar het hoogtepunt de borrelpraat is en jij net een kind heb moeten reanimeren. Het was best lastig, echt. Je ziet het namelijk niet.

Ik ben de schoolbanken weer in gegaan, bedrijfskunde en kwam zo terecht bij de wereld van de acute huisartsenzorg. Als je denkt dat het daar eenvoudig is heb je het mis. Wat een werk doen die triagisten, helden zijn het stuk voor stuk. Besluiten nemen over gezondheid met alleen de telefoon als je hulpmiddel. En wat te denken van die huisartsen en hun chauffeurs/assistenten. Zoveel minder diagnostische mogelijkheden en zoveel verschillende vraagstukken in zoveel minder tijd dan in de rest vd acute zorg.

Je ziet het niet maar wat een stress en verantwoordelijkheid dragen al deze collega’s, dag en nacht en 7 dagen per week, wereldwijd.

Het is vandaag Emergency Medicine Day Ik wil jullie vragen voor al mijn collega’s die standhouden en excelleren in deze moeilijke tak van sport. Als je weer eens bij de borrel bent, bedenk wat deze mensen op een ‘gewone’ werkdag kunnen meemaken.

Wij zorgen voor u, zorgen jullie voor ons?