Vandaag zit de trein naar Zandvoort weer vol. De IC opnames zijn gedaald, oma kunnen we alleen nog zien op afstand. En maandag zal dan eindelijk  een verpleegkundige stem worden gehoord in de Tweede Kamer. Als onderzoeker van incidenten en calamiteiten in de zorg reflecteer ik in dit blog op de afgelopen periode vanuit mijn ervaringen in de acute zorg én de VVT sector.

Ik vraag me af hebben we wel een juiste triage gedaan?

De afgelopen jaren hebben we veel gesproken over de vergrijzing van de samenleving en hoe daar het beste op te acteren als zorgorganisaties. Door de toegenomen leeftijd van de bevolking die thuis blijft wonen zijn zorgaanbod en zorgvraag al langere tijd niet meer op de meest logische manier georganiseerd. Om die reden zijn we landelijk met projecten als de juiste zorg op de juiste plaats en inzet van domotica gestart. Mooi is dat.

Als acute zorg expert ben ik ook actief geworden in de VVT sector. Werksessies, congressen, projecten altijd waren ouderen en de toekomstbestendigheid van het zorgsysteem onderdeel van het gesprek. Conclusie was veelal dat we in de zorg over de kolommen heen moeten gaan kijken om nieuwe verbindingen te kunnen leggen voor verbetering.

En toen kwam Corona. Er is snel en adequaat (politiek) verantwoordelijkheid genomen en geschakeld met de veelal bestaande crisisstructuren. De crisisstructuren bestaan vooral uit acute zorgnetwerken, Roaz-en, de LNAZ, de GHOR, het Rode Kruis, Huisartsenposten, SEH’s, IC’s, ambulancediensten. Allemaal waardevolle partijen die elkaar kennen, die oefenen en opschalen in tijden van crisis.

Met de komst van het virus kregen virologen, IC artsen, SEH artsen, snel gezicht en stem. Niet in het minst dankzij aansprekende boegbeelden in de media.

Kan het zijn dat Corona ons leert dat acute zorg niet altijd in acute zorg organisaties plaatsvind, maar ook in een verpleeghuis, de thuiszorg, de  GGZ en de gehandicaptenzorg?

Kan het zijn dat ze, ook om die reden, aangesloten moeten zijn op de basis van de crisisstructuur in Nederland?

In tijden van crises doen we triage. We helpen de meest urgenten eerst. Een bekende valkuil bij triage is de bescheiden patient. Mondige patiënten geven we een hoge urgentie en snelle hulp, de stille bescheiden personen adviseren we Paracetamol en vroeg te gaan  slapen.

Kan het zijn dat door het niet aangesloten zijn op de crisisstructuur én het ontbreken van een duidelijke stem, namens de ouderen, de gehandicapten, de GGZ cliënten, we hen verkeerd hebben getrieerd en pas te laat hebben gehoord?