Hoe gaat het nu met je? Iedere dag krijg ik deze liefdevolle, maar soms ook angstige vraag. Mensen zijn bezorgd maar soms ook bang voor wat hen zelf te wachten kan staan. Vanuit mijn quarantaine-bubbel neem ik de wereld nu op een bijzondere manier waar. Ik zie dat mensen houvast zoeken en elkaar steunen. Ik zie hoe ieder dit op zijn eigen manier probeert vorm te geven en volgens mij lukt het ons meestal heel aardig. Meestal.
Gezondheid
Wat mijn gezondheid betreft ben ik heel langzaam op de weg terug. Ik voel het aan mijn longen, ik kan weer op mijn zij liggen zonder acute kortademigheid. Ik heb inmiddels beneden aan tafel gegeten, hiephoi. In mijn hoofd voel ik langzaam ruimte komen voor grapjes en meer diepzinnige taal. Man en dochters moeten er weer even aan wennen. De eerste sorry’s zijn al uitgesproken, naast natuurlijk ook de- ik hou van jou’s.-
Meeleven
De reacties op mijn vorige blog hebben me een beetje beduusd gemaakt. Met een acuut schrijversblock als gevolg.
Veel gedachten, gevoelens en emoties dwarrelen door mijn hoofd en hart. Maar hoe het te rangschikken en een beetje lezenswaardig en zinvol op papier te krijgen? Daar dwarrelt de boel teveel voor en zet ik het maar gewoon neer zoals het komt.
Mijn oude ouders bellen dagelijks via FaceTime. Mijn spaarzame adem bewaar ik voor hen. Mijn moeder die een vreugdesprongetje maakte omdat ze vond dat mn ogen toch echts iets beter stonden dan de dag ervoor. Kostbare momenten. De talloze liefdevolle blijken van meeleven en aanbiedingen van hulp, ongelofelijk. Buren en vrienden staan nog net niet in de rij om ons eten en drinken te halen. Ons huis is veranderd in een bloemenzee en de postbode weet onze deur inmiddels weer blindelings te vinden.
Houvast
Tussendoor zoek ik ook wat houvast in mijn werk, hoe idioot ook eigenlijk. Ik probeer wat collega’s te bemoedigen in hun crisiswerk binnen de zorgorganisaties waar ze werken. Gek genoeg maak ik me als ZZP-er totaal niet druk over mijn inkomsten. Ik heb houvast en ervaar de nabijheid van mijn Schepper ook in deze moeilijke, onzekere en niet te bevatten situatie. Ik geniet van de nabijheid op afstand van alle mensen om mij heen. Ik lees wat op Twitter en kan af en toe weer reageren.
Liefde
Mensen geven op verschillende manieren uiting aan hun liefde voor mij en mijn gezin. Ik moet steeds vaker denken aan de 5 talen van liefde van Gary Chapman . Volgens Chapman zijn er vijf algemene ’talen’ van liefde.
- Positieve woorden
- Tijd en aandacht
- Cadeautjes geven en krijgen
- Hulpvaardigheid
- Lichamelijke aanraking
Wat spreken jullie lieve mensen om ons heen die talen goed! Dank jullie wel!
Inmiddels heb ik ontdekt dat mensen een zesde taal van liefde spreken. Eén die ik wat lastig vind te verstaan of wellicht niet wil begrijpen. Ik heb het over de eindtijd -, straf- of complotscenario’s, nature fight back theoriën of diepgaand theologiseren waarom het Corona lot ons treft?
Ik geloof echt dat mensen dit goed bedoelen en oprecht zoeken naar houvast en duiding. Maar ik kan het nu niet anders zien als het dicht redeneren van kaders die we in ons hoofd hebben ontworpen. Zoeken naar houvast door duiding. Normaliter ben ik ook niet vies van een stevige discussie. En kom ik hele einden met je mee.
Aangezien dat masker nu toch af is zal ik maar duidelijk zijn. Beste mensen ik kan er op dit moment helemaal niks mee. Spaar uw gedachten voor na deze crisis en ga dan met goede vrienden deze discussies nog eens aan.
Zullen we het nu alsjeblieft houden bij deze schijf van vijf ? Als je al iets zeggen wilt aan je medemens dat lijdt laten we elkaar dan bemoedigen en iets nuttigs zeggen dat andere mensen opbouwt en waar ze iets aan hebben.
‘Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast
Al die gezichten, bekend maar beleefd of ik een vreemde was
Vanavond, toont het leven zijn ware gezicht
Kom bij me liggen, sla je lijf om me heen ik heb het koud gehad
We moeten winnen, de schijn is gemeen en wordt van ons verwacht
Vanavond, toont de liefde haar ware gezicht
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij’
Van Dik Hout
Mooie beschouwing Thera. Dank voor het delen. Herken het duiden als houvast, zeker als het in je straatje past (nature fights back in mijn geval). Maar dat gaat steeds meer schuren, denk dat het ongepast is, zeker als troost richting een patiënt en ook als je ziet wie de slachtoffers zijn van deze crisis.
Sterkte in je herstel!