Inmiddels bijna 40 dagen geleden besloot ik om even offline te gaan.
De 40 dagen op weg naar Goede Vrijdag en Pasen leken me een mooie gelegenheid om te kijken wat het met me zou doen, leven zonder die drive om te posten, te liken, te reageren, te lezen.
Inmiddels zijn er 33 dagen voorbij en leef ik ook 4 dagen in fysieke sociale quarantaine. Met andere woorden, ik zit opgesloten in m’n slaapkamer.
Een mooie jaarlijkse traditie met vriendinnen liep uit op een vervroegde terugkeer uit een land dat gesloten werd.
Op de terugreis begonnen de gezondheidsklachten al op te spelen. Het kuchje werd hoestsalvo en het beetje grieperige gevoel werd een rillen en continue gevoel van koude.
Thuisgekomen was er eerst vooral de blijdschap van het weer samen zijn met mijn man en dochters. Sindsdien ben ik mijn bed en slaapkamer niet meer uit geweest.
Mijn geliefden blijven op afstand en na een doorwaakte nacht drijf ik ‘s ochtends in een waterbed.
Wat doet het dan met je?
Allereerst dat zelfopgelegde social media dieet.
Het is heerlijk om niet die drive te voelen alles te delen en niets te willen missen. Ik heb weer een stuk meer tijd gehad boeken echt uit te lezen. Ook heb ik bewust nutteloze momenten ingebouwd. Gewoon niksen. Nu ging me dat eigenlijk altijd wel goed af. Tussen hectiek door gewoon even een paar minuten zitten en zijn. Wat ik wel heb gemist is het contact, ja het echte contact dat is er, ook via social media, met kennissen en vrienden die ik vooral via de social media zag en sprak. De diverse en vernieuwende inzichten, het cynisme en de goedheid, de breedheid van de samenleving als het ware in 1 oogopslag.
Op het moment dat ik dit stukje blog schrijf heb ik 4 dagen opgesloten gezeten op mijn slaapkamer. Gelukkig een heerlijk bed met prachtig uitzicht op een park. Ook een topverpleging door mijn lieve privé ‘butler’ en onze dochters.
Ik ben dankbaar voor de basisbehoeften zoals dat bed, het eten, het dak en de voelbare liefde van de mensen dichtbij. Ik kan er gewoon even niet aan denken dat dat niet voor iedereen zo is. Niet in de stad waar ik woon, het land, het continent, deze aardbol. En dan de gezondheidszorg. Nu het voor velen geen ver van de bed show meer is is er eindelijk die erkenning voor onze topmensen en het zorgsysteem.
Overdag ben ik heel stoer en blij dat ik tenminste vroeg immuun hoop te zijn zodat ik overeind sta als de rest geveld raakt. Wie weet pak ik gewoon weer even m’n ambulance of SEH vak op. Daar ben ik inmiddels ook al meerdere malen voor benaderd. Tussen de hoestbuien en zweetaanvallen door lees ik nog het verslag van het Coronacrisisteam van de organisatie die ik tijdelijk ondersteun en adviseer ik via de Whatsapp een collega wat te doen bij weer een nieuwe verdenking.
Stoere vrouw dat ben ik altijd al geweest. Op m’n best als alles in de sh** loopt.
Niet voor niets een acute zorg expert.
Wat ik mooi in deze tijd vind is dat mensen gedwongen worden om hun maskers of vluchtgedrag af te gooien.
Terug naar het zijn, terug naar je thuis met de wetenschap dat je echt niet alles onder controle hebt.
Dat is ook dé levensles die je leert als professional die gewend is te moeten acteren in crisistijden. Maar nu die van mij.
Vanavond kan deze stoere vrouw de slaap niet vatten. Tussen de hoestsalvo’s door, na 30 dagen social medialoos en 4 dagen social distanced valt ook bij mij een masker af. Ik mis m’n geliefden en hun fysieke nabijheid. In het donker van mn slaapkamer, heel alleen zet ik muziek op en laat ik een traantje. In mijn oortje hoor ik de inmiddels overleden Kinga Bán zingen, Ik zal er zijn. Deze stoere vrouw met een klein hartje kan gerust gaan slapen.
En wát heeft bij mij dat masker laten vallen? Dat analyseer ik later wel weer.
Wauw Thera, wat goed dat je dit deelt! Iedereen wordt stil gezet maar jij nu zeker. Heel veel sterkte gewenst🙏😘
Wat heb je dat mooi beschreven meis..ik wens je gods kracht om het vol te houden..liefs nazma
Heel mooi en treffend blog.
Geweldig blog Thera. Een zware periode die je door moet. Gods nabijheid en zegen toegewenst, zodat je die ook weer uit kunt delen aan anderen. Van harte beterschap gewenst.
Mooi Thera, wordt maar gauw weer beter want ook jij stoere vrouw kan nu niet gemist worden!
Groet, Mieke
Wow Thera, dank voor het delen. Sterkte in je quarantaine en vreugde bij verder herstel toegewenst. En bijzonder dat je, ondanks ziekte, toch bijdraagt in de instelling waar je werkt. Dat past ook bij je. Ik ben blij dat ik met je mag samenwerken. We hopen elkaar in gezondheid ook daar weer te ontmoeten op Gods tijd.
Hart gr
Hé Thera. Wat het donker en alleen zijn al niet los kan maken…. Als van nature een verlangen naar samen en licht. Het bewijs van een Grote Kracht in ieder mens! Schrijf zo door….!
Hoi Thera, gelukkig ben je weer aan de beterende hand. Ik hoop dat je goed kunt uitzieken en daarna weer kunt bijdragen aan de zorg. Wat een mooie blog heb je geschreven. “Ik zal er zijn” is inderdaad het ultieme troostlied.