Niet altijd hoeft alles overal beschikbaar te zijn. En niet altijd kan overal alles beschikbaar zijn. Zeker niet in tijden van schaarste. Dan is een goede spreiding van voorzieningen in de acute zorg van belang. Daar heeft Pier Eringa in zijn artikel in Zorgvisie helemaal gelijk in.


Huisartsen en ambulancediensten maakten altijd al keuzes in het insturen van hun patiënten. Soms had een ziekenhuis wel een SEH, maar niet overal waren er de juiste voorzieningen voor goede opvang. Voldoende en gekwalificeerd personeel, logistiek, OK, IC capaciteit en tijdig aanwezige specialismen, die met enige regelmaat bepaalde handelingen verrichten. Allemaal van belang voor kwaliteit en veiligheid van de acute zorg.
Als ambulanceverpleegkundige kende ik het verschil. Of je op het platteland iemand treft met een hartinfarct, of in de stad. Op het platteland bereidt je je voor op een lange reis met alle mogelijke complicaties van dien. Want je weet het is ‘door to needle time.’

Dat betekent niet dat alle SEH’s open moeten blijven én dat betekent niet dat alle kleine SEH’s maar kunnen sluiten.
Goede en bereikbare acute zorg kan ook voor de leefbaarheid van een gemeenschap wel degelijk van belang zijn. Om dit vorm te kunnen blijven geven zijn goede samenwerkingsverbanden in de regio onontbeerlijk.Tussen ziekenhuizen, huisartsen, ambulancediensten, thuiszorg en verpleeghuizen. Bepaalde specifieke zorg kan verder weg in een ziekenhuis met de juiste randvoorwaarden. Maar het kan ook zo zijn dat er toch alles aan moet worden gedaan om specifieke medische zorg te kunnen blijven realiseren dichtbij. Dan moeten die randvoorwaarden kunnen worden gecreëerd vaak met onderlinge (boven)regionale afspraken voor dezelfde kwaliteit.

Ook uit buitenlands onderzoek weten we: concentratie van de acute zorg kan ook nadelige effecten hebben op de rest van het zorgsysteem, het kan de acute zorgvraag zelfs vergroten.

Er zijn ook nog de niet perse medisch relevante thema’s. Denk daarbij aan leefbaarheid, werkgelegenheid, bereikbaarheid. Het is van belang dat al deze zaken ook worden meegewogen in besluitvorming over het wel of niet sluiten van SEH’s.

Laten dat vooral mensen met inzicht zijn in ál deze elementen, mensen die alles meewegen en kunnen overzien. Of dat nu politici, medici, bestuurders of inwoners zijn.
Waarom doen we dat in de regio niet samen?